Deze keer geen verslag van een zeilvakantie maar een aantal foto´s en een beknopt verslag van onze reis naar Venezuela in februari 2019, vanuit Aruba. Een dergelijke reis is momenteel waarschijnlijk alleen mogelijk als er iemand meereist die (oorspronkelijk’) afkomstig is vanuit dat land en dus de gewoontes kent en uiteraard de taal (Spaans) spreekt. Ons gezelschap: Hedy en Darwin, Wilmer (broer van Darwin), Trudy en Izaäk.
6 februari 2019, Vertrek vanuit Aruba naar Barquisimeto. Deze luchthaven is sinds kort open voor internationale vluchten. Dit is wel te merken aan het nogal nerveuze gedrag van de douane, bij binnenkomst. Bij de eerste aanblikken van het land frons je toch wel even de wenkbrauwen. Alle huizen hebben een hoge muur en alle ramen zijn voorzien van tralies. Van onveiligheid hebben wij echter deze hele reis niets gemerkt. Er zijn wel veel soldaten op straat, al dan niet gewapend. Om de 40-50 km is er een roadblock, waar je even snelheid moet minderen. Wij zijn echter geen enkele keer gecontroleerd en konden dus altijd gewoon weer doorrijden.
Het afhalen van de huurauto neemt meer tijd in beslag dan gepland. Ook moeten we nog een ski-koffer regelen voor het enigszins veilig opbergen van onze bagage tijdens het rijden. Daardoor moeten we ’s avonds in het donker naar ons hotel rijden in El Tocoyu. Een bijzondere en angstige ervaring. De onverlichte (snel) wegen zijn zeer slecht en de meeste overige weggebruikers rijden zonder licht! Voetgangers en fietsers op de rechterbaan! Vrijwel allemaal oude auto’s uit de jaren 70, 80 en 90. Alles wordt rijdende gehouden met de middelen die ze hebben. Regelmatig een auto langs de kant met de motorkap open. Maar geen enkele keer een aanrijding gezien of een ambulance of politieauto met sirene. Eén keer een auto op de kop op de snelweg. Waarschijnlijk te hard door een kuil gereden.
Het 1e hotel is vrij luxe, met een zwembad voor een frisse duik in de morgen. We zijn waarschijnlijk de enige gasten. Ontbijt ergens in het stadje. Nu direct de bergen in. Ook hier zijn de wegen slecht onderhouden en soms ontbreekt het asfalt geheel, zodat een 4×4 eigenlijk noodzaak is. Mooie uitzichten. De eerste bestemming is een natuurpark met een hoge waterval. “De val van de wijn.” Indrukwekkend en stil (wij zijn weer de enige bezoekers). Op tijd in het hotel. (Valera)
8 februari / ’s morgen eerst geen water op de hotelkamer. Rond 9 uur opgelost. (alleen koud) Daarna vertrek naar de hoogste, met de auto bereikbare top in Venezuela, de “Pico de Aguila. Hoogte 4.100m (Tegenwoordig ook wel “Col El Condor” genoemd omdat er geen adelaars zijn maar wel de Condor) Zuurstofgebrek als je je snel wilt verplaatsen! Daarna door en overnachten in een berghotelletje op 3.100m hoogte. Een halfafgebouwd resort. “Posado Los Muros de Tadeo”. Netjes, met een open haard op de kamer om het voor het slapen gaan even behaaglijk te maken. Gelukkig was er op het resort een pizzeria, zodat we niet ver hoefden te rijden om te eten.
Elk stadje heeft in het centrum een parkje ter ere van de stichter van het land “Simon Bolivar” met precies in het midden een standbeeld van deze persoon.
De volgende dag vertrek vaar Merida, waar zich een vrij moderne kabelbaan bevindt die naar een hoogte van bijna 4.500 gaat in meerdere etappes. “Mukumbari”. Waarschijnlijk één van de laatste prestigeobjecten van Chavez. Zwitsers fabrikaat. Helaas is het laatste traject niet in werking, maar we kwamen toch nog tot ruim 4.000 meter. Het is mogelijk daar een bergwandeling te maken, maar dat gaat natuurlijk omhoog en omlaag en dat valt weer niet mee door de ijle lucht. Voorzichtig aan dus. Wel schitterende uitzichten.
Bij het passeren van een bergdorpje kunnen we plotseling niet verder. Een aantal dorpelingen heeft de weg geblokkeerd uit protest voor het uitblijven van de bevoorrading van gas. Dat gaat daar nog in flessen. Benzine en gas gelden als eerste levensbehoeften. Het is spotgoedkoop, maar vaak niet verkrijgbaar. Pas nadat de burgemeester komt opdagen (na ruim 1 uur) en de belofte dat er die middag een vrachtwagen met gasflessen zou komen word de blokkade opgeheven.
Op zaterdagmorgen is er een prestatie fietstocht georganiseerd. Respect voor deze jongens, geen vlak stuk, alleen maar bergen, op en af, soms zelf erg stijl.
De volgende nacht een hotelletje in de buurt van Mucuchies. Primitief, maar warm water en een mogelijkheid daar ’s avonds wat te eten. In de ochtend een wandeling naar een bruggetje waar we naar het snelstromende riviertje kunnen bekijken wat we vanuit het hotel wel kunnen horen, maar niet zien. Ook nog juist te zien een bergtop tussen de wolken.
Door naar onze volgende bestemming San Silvestre “Dona Barbara” een oude hacienda, een herenboerderij met een koeien-, paarden-, varkens-, eenden en ganzenfokkerij en een mogelijkheid voor toeristen om te overnachten en uitstapjes te maken naar bij voorbeeld de rivier. Erg goed verzorgd, vriendelijk personeel. Ook diverse verblijven voor o.a. een Anaconda, een panter, een aapje, Toekans, Parkieten, Ara’s etc. Wij zijn her twee dagen gebleven.
Voor de laatste nacht heeft een nicht van Darwin in Barquisimeto haar huis in de bergen aan ons ter beschikking gesteld. Deze berg ligt aan de rand van de stad en is vrijwel volledig bebouwd met huizen. Aan de kant met het fraaie uitzicht staan de luxere huizen. Haar man verzorgt die avond een BBQ voor ons. Bij aankomst zien we rook en horen we het branden aan de andere kant van de berg. Na enige tijd draait de wind en komt de rook via het dal naar onze kant. Dat gaat gepaard met roetvlokken, die ook in het zwembad terecht komen. Dat wordt net schoongemaakt voor ons door de “Poolman”. Plotseling komt ook het vuur omhoog tot aan het hek! Met één slang met weinig waterdruk wordt er getracht het branden te stoppen. Dat lukt wonderwel, geholpen door er ook af en toe een emmer water over te gooien, gevuld vanuit een soort van regenton. De ondergrond met daarop een laag droge palm- en bananenbladeren is kurkdroog. Ben benieuwd wat er was gebeurd als wij er toevallig niet waren geweest.
13 februari, de terugreis van Barquisimeto naar Aruba. “Air Aruba” is op tijd en in de loop van de middag zijn we weer terug. Nog enkele dagen relaxen (zwemmen, snorkelen, een voetocht naar de natural pool, de hooiberg beklimmen en lekker eten) en dan weer terug naar Holland.
contessa32ondine 